W Polsce żyje około 6 milionów osób niepełnosprawnych, co stanowi aż 15 % naszego społeczeństwa. Na dodatek liczba ta z roku na rok jest coraz większa, zaś częstotliwość występowania niepełnosprawności jest wyższa u mieszkańców wsi niż tych zamieszkujących w aglomeracjach miejskich. Wszyscy oni potrzebują wsparcia i pomocy, szczególnie zaś ci pochodzący z obszarów wiejskich.
Niepełnosprawne osoby zamieszkujące naszą wieś są w o wiele gorszej sytuacji niż pozbawieni pełni sprawności obywatele miast. Jest tak z wielu względów, chociażby dlatego, że mają oni o wiele mniejszy dostęp do informacji na temat możliwości rehabilitacji oraz doradztwa zawodowego, co wynika również z fatalnego stanu wiejskich dróg oraz słabej sieci komunikacyjnej. Ponadto są zazwyczaj mniej wykształcone a co za tym idzie mają mniejsze szanse na zatrudnienie. Życie ich rodzin i opiekunów prawie zawsze cechuje ubóstwo oraz funkcjonowanie uzależnione od zasiłków i pomocy innych. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest też powszechnie panujący w wiejskich rodzinach syndrom „ochrony przed obcym światem,” czyli opieranie się wyłącznie na możliwościach i siłach własnej familii. Powoduje to często niedostosowanie społeczne, skutkuje brakiem trwałych więzi społecznych, pogłębieniem ubóstwa i wzrostem bezrobocia, bezradnością w sprawach opiekuńczo- wychowawczych, uzależnieniem od pomocy i brakiem aktywnego poszukiwania możliwości zmiany swojej sytuacji życiowej. Dodatkowym negatywnym aspektem życia osób niepełnosprawnych (szczególnie intelektualnie) na wsi, jest ich wykluczenie z lokalnej społeczności, wynikające z jej mentalności, która nie dopuszcza do szeroko pojętej akceptacji odmienności innych osób a także nie dostrzega potencjału tkwiącego w osobach z niepełnosprawnością. Także postępowanie niektórych (na szczęście bardzo nielicznych) lokalnych samorządów szczebla gminnego, pomimo ogólnopolskiego trendu na rzecz rozwoju i aktywizacji osób z niepełnosprawnością, delikatnie mówiąc pozostawia bardzo wiele do życzenia- ich struktury albo zupełnie nie są zainteresowane losem swych niepełnosprawnych obywateli albo nie potrafią one w jakikolwiek sposób im pomóc, działając w stosunku do nich bezdusznie i szablonowo. Ze strony tegoż gminnego samorządu dochodzi także nawet do zachowań negatywnych, które mają na celu ograniczenie działalności organizacji wspierających środowisko niepełnosprawnych na wsi. Jednak wcale nie musi tak być i osoby niepełnosprawne mieszkające na wsi nie muszą być skazane na funkcjonowanie poza marginesem życia społecznego. Jednym ze sposobów przeciwdziałania ich wykluczeniu ze społeczeństwa jest działalność takich organizacji jak Stowarzyszenie Osób Niepełnosprawnych „Pogoda”, które działa od 1996 roku i ma swą siedzibę w małej kociewskiej wsi Kleszczewo Kościerskie. Właśnie dzięki „Pogodzie” niepełnosprawni w środowisku wiejskim mają szanse na: prawidłowe funkcjonowanie, rozwój swej osobowości, aktywizację społeczną i zawodową, rehabilitację, wsparcie oraz poprawę jakości życia. To „Pogoda” a nie nikt inny sprawiła, że z osób wycofanych i tkwiących w czterech ścianach swych domów, stali się pełnymi życia i aktywnymi obywatelami naszego społeczeństwa, którzy też coś od siebie do niego wnoszą a nie są tylko jego biernymi uczestnikami. Do tego potrzebni są właściwi ludzie na właściwym miejscu i takim właśnie miejscem jest Środowiskowy Dom Samopomocy w Kleszczewie Kościerskim, który od 2002 roku prowadzony jest przez Stowarzyszenie „Pogoda”. Do zadań tego Domu należy przede wszystkim budowanie sieci oparcia społecznego oraz przygotowywanie niepełnosprawnych mieszkańców wsi kociewskiej do życia w społeczeństwie i funkcjonowania w środowisku. Podopieczni „pogodnego” ŚDS, uczestnicząc w działalności pracowni Domu oraz poza jego murami pod opieką wykształconych i doświadczonych terapeutów są usamodzielniani, uspołeczniani oraz aktywizowani zawodowo, co skutkuje ich stałym rozwojem oraz poprawą funkcjonowania społecznego.
Ale każdy kij ma dwa końce – aby prowadzić taką działalność na bardzo wysokim poziomie, potrzebne są po prostu pieniądze. Stowarzyszenie „Pogoda” stara się o nie i ma w tym względzie spore doświadczenie. Jest ono tym bardziej istotne, gdyż lokalny samorząd gminny od lat w żaden sposób nie pomaga tej organizacji a dotacja z budżetu państwa jest bardzo mała. Dlatego gros środków, które „Pogoda” wykorzystuje na swoją działalność, uzyskiwana jest dzięki staraniom jej władz. Jednym ze źródeł finansowania statutowej działalności „Pogody” jest coroczna akcja 1%, dzięki której organizacja ta może jeszcze lepiej i skuteczniej spełniać swoją jakże pożyteczną misję. Pieniądze, które „Pogoda” ma szanse uzyskać w tegorocznej akcji 1%, mogą wydatnie poprawić los niepełnosprawnych mieszkańców wsi kociewskiej. Osoby te bez jedynego wsparcia, którego udziela im właśnie Stowarzyszenie „Pogoda”, nie mają szans na dalszy rozwój- „Pogoda” zaś bez wsparcia środkami z akcji 1% nie ma szans aby osobom tym pomóc. Zatem, jaka będzie dalsza przyszłość niepełnosprawnych mieszkańców wsi kociewskiej, zależy w dużej mierze właśnie od tego, czy przekażecie Państwo ów 1% podatku na Stowarzyszenie „Pogoda”. Niepełnosprawni podopieczni „Pogody”, ich rodzice i opiekunowie a także wszyscy członkowie Stowarzyszenia „Pogoda” bardzo na to liczą.

SON Pogoda